προσαναπαύω

Α [ἀναπαύω]

1. ενεργώ έτσι ώστε να αναπαυθεί κανείς παρόμοια ή επί πλέον

2. (το μέσ. ή παθ.) προσαναπαύομαι

α) αναπαύομαι ή κοιμάμαι κοντά σε κάποιον

β) αναπαύομαι πάνω σε κάτι («δεικνύντες... τοὺς στρατιώτας ἐρριμμένους ὑπὸ κόπου καὶ προσαναπαυομένους χαμᾱζε», Πλούτ.)

γ) αναπαύομαι στηριζόμενος σε κάτι («σημειωσάμενοι τὰ δένδρα οἷς εἰώθασι προσαναπαύεσθαι [οἱ ἐλέφαντες]», Στράβ.)

δ) (για ναύτη σε ναυάγιο) προσκολλώμαι σε σανίδα

ε) (για λέξεις μέσα σε πρόταση ή σε περίοδο) είμαι άχρηστος, περιττός

στ) έχω εμπιστοσύνη σε κάποιον

ζ) βρίσκω παρηγοριά ή ανακούφιση στη συναναστροφή με κάποιον

η) βρίσκω ανάπαυση ή ησυχία σε κάτι («εἰσελθὼν εἰς τὸν οἶκόν μου προσαναπαύσομαι αύτῇ [τῇ σοφίᾳ]», ΠΔ).